دوره 7، شماره 4 - ( زمستان 1399 )
جلد 7 شماره 4 صفحات 43-35 |
برگشت به فهرست نسخه ها
سید مهدی موسوی1 
، سعید یزدانی راد2 ، مرضیه صادقیان3 ، میلاد عباسی1 ، مهسا جهادی نائینی* 4
، سعید یزدانی راد2 ، مرضیه صادقیان3 ، میلاد عباسی1 ، مهسا جهادی نائینی* 4
1- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
2- دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد، شهرکرد، ایران
3- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی جندیشاپور اهواز، اهواز، ایران
4- دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران ، jahadimahsa972@gmail.com
2- دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد، شهرکرد، ایران
3- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی جندیشاپور اهواز، اهواز، ایران
4- دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران ، jahadimahsa972@gmail.com
چکیده: (4193 مشاهده)
سابقه و هدف: بیماری کووید-19 علاوه بر اثرات جسمانی، اثرات روانی نظیر استرس، اضطراب و اختلالاتی همچون خودبیمارانگاری را به همراه دارد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط بین خودبیمارانگاری با تابآوری در شرایط همه‌گیری بیماری کووید-19 در یک محیط شغلی انجام شد.
مواد و روش‌‌ها: مطالعه مقطعی حاضر در اواخر بهار سال 1399 در ارتباط با 275 نفر از کارکنان یکی از صنایع جنوب ایران انجام شد. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارت بودند از: پرسشنامه دموگرافیک،
پرسشنامه محقق‌ساخته، پرسشنامه خودبیمارانگاری ایوانز (Evans) و پرسشنامه تابآوریCD-RSC (Connor-Davidson Resilience Scale). اطلاعات جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS 22 و تحلیل واریانس یک‌طرفه، Pearson و رگرسیون خطی مورد تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: نتایج نشان دادند که میانگین شیوع خودبیمارانگاری 33.37، انحراف معیار آن 14.87 و میانگین کل و انحراف معیار نمره تابآوری 20.95±78.56 می‌باشد. در این مطالعه بین خودبیمارانگاری با متغیرهای سن، سابقه کار، استفاده از وسایل حفاظت فردی، تجربه کرونا و توجه به اقدامات پیشگیرانه، رابطه معناداری وجود داشت (05/0P<). بین تابآوری و متغیر سن، سابقه کاری، توجه به اقدامات پیشگیرانه و استفاده از وسایل حفاظت فردی نیز رابطه معناداری مشاهده گردید (05/0P<). شایان ذکر است که رابطه منفی و قابل توجهی بین خودبیمارانگاری و تابآوری وجود داشت.
نتیجه‌گیری: با توجه به اثرات روانی بیماری کووید-19 نظیر استرس و خودبیمارانگاری، انجام اقداماتی جهت کاهش اختلال خودبیمارانگاری و افزایش تابآوری در بین کارکنان به عنوان یکی از راه‌کارهای مقابله با خودبیمارانگاری به ویژه در مواجهه با شرایط سخت همه‌گیری کرونا ضروری می‌باشد.
مواد و روش‌‌ها: مطالعه مقطعی حاضر در اواخر بهار سال 1399 در ارتباط با 275 نفر از کارکنان یکی از صنایع جنوب ایران انجام شد. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارت بودند از: پرسشنامه دموگرافیک،
پرسشنامه محقق‌ساخته، پرسشنامه خودبیمارانگاری ایوانز (Evans) و پرسشنامه تابآوریCD-RSC (Connor-Davidson Resilience Scale). اطلاعات جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS 22 و تحلیل واریانس یک‌طرفه، Pearson و رگرسیون خطی مورد تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: نتایج نشان دادند که میانگین شیوع خودبیمارانگاری 33.37، انحراف معیار آن 14.87 و میانگین کل و انحراف معیار نمره تابآوری 20.95±78.56 می‌باشد. در این مطالعه بین خودبیمارانگاری با متغیرهای سن، سابقه کار، استفاده از وسایل حفاظت فردی، تجربه کرونا و توجه به اقدامات پیشگیرانه، رابطه معناداری وجود داشت (05/0P<). بین تابآوری و متغیر سن، سابقه کاری، توجه به اقدامات پیشگیرانه و استفاده از وسایل حفاظت فردی نیز رابطه معناداری مشاهده گردید (05/0P<). شایان ذکر است که رابطه منفی و قابل توجهی بین خودبیمارانگاری و تابآوری وجود داشت.
نتیجه‌گیری: با توجه به اثرات روانی بیماری کووید-19 نظیر استرس و خودبیمارانگاری، انجام اقداماتی جهت کاهش اختلال خودبیمارانگاری و افزایش تابآوری در بین کارکنان به عنوان یکی از راه‌کارهای مقابله با خودبیمارانگاری به ویژه در مواجهه با شرایط سخت همه‌گیری کرونا ضروری می‌باشد.
واژه‌های کلیدی: تابآوری، خودبیمارانگاری، کووید-19
نوع مطالعه: مقاله پژوهشي |
موضوع مقاله:
ارگونومی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |