زمینه و هدف: امروزه شیوع بالایی از درد‌های اسکلتی-عضلانی را درر رانندگان کشور‌های رو به رشد  گزارش می­شود. با وجود این در ایران تحقیقات بسیار کمی در این زمینه بر رانندگان اتوبوس‌های بین شهری انجام‌گرفته است. مطالعه حاضر باهدف تعیین میزان شیوع دردهای اسکلتی-عضلانی در رانندگان اتوبوس‌های بین شهری زنجان انجام شد..

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-مقطعی که در کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی زنجان تأییدشده است، پرسشنامه علائم اختلالات اسکلتی-عضلانی نوردیک و پرسشنامه مربوط به ویژگی‌های فردی برای همه رانندگان اتوبوس‌های بین شهری شهر زنجان (89 نفر) در محل پایانه‌های مسافربری این شهر تکمیل شدند. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارSPSS نسخه 11 صورت گرفت.

یافته ها: بیش‌ترین شیوع درد‌های اسکلتی-عضلانی در میان شرکت‌کنندگان برای 12ماه اخیر به ترتیب در نواحی کمر (2/47درصد)، گردن (2/38درصد)، شانه‌ها و زانو‌ها (27درصد)، باسن-ران (9/16درصد)، پشت (7/15درصد)، پا و قوزک پا (4/12درصد)، مچ و دست (1/9درصد) و آرنج (9/7درصد) گزارش شدند. متغیرهایی همانند ورزش روزانه، مصرف سیگار، سابقه کاری و سن با وجود درد در نواحی مختلف بدن در رانندگان در 12 ماه و 7 روز اخیر ارتباط معنی‌دار داشت (p_value<0.05). اما میان این متغییر‌ها با بازماندگی از فعالیت در 12 ماه اخیر رابطه معنی‌دار یافت نشد.

نتیجه گیری: یافته‌های این مطالعه نشان داد اختلالات اسکلتی-عضلانی در رانندگان اتوبوس‌های بین شهری شیوع بالایی دارد و با وجود تلاش‌های انجام‌شده برای تناسب ارگونومیک ایستگاه کار رانندگان و ایزولاسیون ارتعاشات صندلی راننده، همچنان درد‌های ناحیه کمری و گردنی بیش‌ترین شیوع را در میان رانندگان دارند.