مقدمه: اندازه گیری حداکثر ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺎﺭ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ افراد ﺩﺭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﺗﻄﺎﺑﻖ ﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮﮊﻳﻚ ﺑﻴﻦ فرد ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﻐﻞ ﺧﺎﺹ ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﻭﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ، اهمیت بسیار زیادی دارد. لذا هدف از مطالعه حاضر  بررسی تاثیر مولفه های آنتروپومتریکی و دموگرافیکی برروی ظرفیت انجام کار فیزیکی بود.
روش بررسی: در این مطالعه 60 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اهواز بصورت داوطلبانه انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از چک لیستی متشکل از دو بخش استفاده شد. بخش اول اطلاعات دموگرافیک و بخش دوم شامل ابعاد آنتروپومتریکی افراد بود. حداکثر ظرفیت هوازی دانشجویان با استفاده از دوچرخه ارگومتر و به کمک پروتکل آستراند ارزیابی شد. ارتباط بین متغییر های آنتروپومتریکی و دموگرافیکی با حداکثر ظرفیت هوازی افراد با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و آنالیز رگرسیون مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: میانگین حداکثر ظرفیت هوازی دانشجویان برابر lit/min  0/56 ± 2/19  و ml/kg. min 8/97±95/35 برآورد شد. نتایج آزمون آماری نشان داد که بین حداکثر ظرفیت هوازی و جنس، وزن، قد، درصد چربی بدن (p ≤ 0.01) و پهنای شانه (p ≤ 0.04) همبستگی قوی وجود دارد.
نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که از بین فاکتورهای دموگرافیکی تنها جنس و از نظر ابعادآنتروپومتریکی، وزن، قد، پهنای شانه و در صد چربی  بر روی حداکثر ظرفیت هوازی تاثیر معناداری دارند. لذا با استفاده از معادلات رگرسیون ذکر شده در ایـن مطالعه میتوان با توجه به جنس و ابعاد آنتروپومتریکی میزان ظرفیت انجام کار را تخمین زد.