زمینه و هدف: روشنایی مطلوب یکی از مهم‌ترین عوامل بهینه‌سازی شرایط فیزیکی اماکن مختلف به‌ویژه محیط‌های کاری و عمومی نظیر بیمارستان‌ها است. مطالعه حاضر باهدف ارزیابی شدت روشنایی عمومی، موضعی و محوطه‌ای بیمارستان‌های شهر همدان صورت گرفت .

  روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی که در سال 1385 انجام شد، روشنایی مصنوعی عمومی، موضعی و محوطه‌ای در هفت بیمارستان شهر همدان موردبررسی قرار گرفت. شدت روشنایی بیمارستان‌ها در ساعات اولیه شب، مطابق روش پیشنهادی IESNA توسط دستگاه لوکس متر مدل Lutron-Lx102 اندازه‌گیری شد. پارامترهای مؤثر در کیفیت روشنایی نظیر رنگ دهی چراغ‌ها، تناسب فنی طراحی و یکدستی روشنایی بررسی گردید. نتایج مطالعه توسط نرم‌افزار SPSS 13 تجزیه‌وتحلیل شد .

  یافته‌ها: نتایج نشان داد متوسط شدت روشنایی عمومی داخل بناها Lx (46/97) ± 90/44 بود که از میزان توصیه‌شده کشوری کمتر بود. بیشترین و کمترین شدت روشنایی عمومی داخلی در بخش‌های مختلف بیمارستان به ترتیب در ایستگاه پرستاری و آزمایشگاه‌ها بود. متوسط شدت روشنایی محوطه‌ای Lx (2/53) ± 92/47 و متوسط شدت روشنایی موضعی Lx (60/2) ± 131/5 بود که از میزان توصیه‌شده کمتر بودند. بیشترین شدت روشنایی موضعی در آزمایشگاه‌ها و کمترین آن در اتاق بستری، معاینه و تزریقات بود. 6/90% سامانه‌های روشنایی عمومی داخلی، 3/83% سامانه‌های روشنایی محوطه‌ای و 100% سامانه‌های روشنایی موضعی بیمارستان‌ها طراحی قابل قبولی نداشتند .

  نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه متوسط شدت روشنایی مصنوعی عمومی، موضعی و محوطه‌ای در بیمارستان‌های شهر همدان کمتر از حد توصیه شده است و برای تأمین روشنایی مطلوب در بیمارستان‌ها بر لزوم اجرای اقدامات اصلاحی نظیر طراحی مجدد و اصلاح سامانه‌های روشنایی تأکید می‌شود.