زمینه و هدف: رضایت شغلی در کنار سطوح بالای سلامت عمومی کارگران، می­تواند منجر به عملکرد بهتر، کاهش حوادث شغلی و در نتیجه افزایش بهره ­­وری سازمان شوند. بر این مبنا، این مطالعه باهدف بررسی ارتباط این متغیرها با بروز حوادث شغلی در صنایع متوسط در سال 1393 انجام شد.

روش بررسی: تمام کارگران سه شرکت صنعتی در مقیاس متوسط، (163 نفر) وارد این مطالعه شدند. جهت جمع­آوری اطلاعات از پرسش­نامه دموگرافیک شامل فاکتورهایی مانند جنس، سن و تعداد حادثه شغلی، پرسش­نامه­های رضایت شغلی مینه ­سوتا و سلامت عمومی گلدبرگ استفاده شد. تحلیل داده­ های حاصل توسط نرم­افزار SPSS نسخه20 صورت پذیرفت. در فرآیند آنالیز از آزمون­ های رگرسیون خطی چندگانه و رگرسیون پواسون استفاده شد.

یافته ها: نمرات سلامت عمومی افراد بین4 و 68 با میانگین و انحراف استاندارد 085/13±87/25 می­باشد. رضایت شغلی افراد نیز دارای نمراتی بین 31 و 100 بوده و میانگین آن 45/63(462/11±) است. مدل رگرسیون پواسون نشان داد سطح تحصیلات، سن، نشانه­های جسمانی، و علائم اضطراب و بی­خوابی، با نرخ حوادث در ارتباط معنی­دار هستند (05/ 0 p_value<). رضایت شغلی نیز با ضریب 417/0- با سلامت عمومی در ارتباط معنی­دار است (01/0 p_value=).

نتیجه گیری: بر اساس نتایج، سلامت عمومی کارکنان مورد مطالعه در شرایط نامطلوب و رضایت شغلی نیز در سطح متوسط قرار دارد. به طور کلی، برنامه ­ریزی در راستای کنترل و بهبود فاکتورها و عوامل روانی و روانی- اجتماعی همچون رضایت شغلی در محیط­ های کاری امری ضروری برای تصمیم­ گیران صنایع به ویژه در صنایع متوسط و کوچک می­باشد. این مهم می­تواند دستیابی به سطوح بالاتر سلامت و ایمنی کارکنان را  تسهیل نماید.