دوره 10، شماره 1 - ( بهار 1402 )
جلد 10 شماره 1 صفحات 16-9 |
برگشت به فهرست نسخه ها
محمد محمودی1 
، احمد سلطان‌زاده* 2، سمیرا قیاسی3 ، منا غفوریان4
، احمد سلطان‌زاده* 2، سمیرا قیاسی3 ، منا غفوریان4
1- گروه بهداشت ایمنی و محیط‌زیست (HSE)، دانشکده فنی و مهندسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای و ایمنی کار، مرکز تحقیقات آلاینده‌های محیطی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی قم، قم، ایران ، soltanzadeh.ahmad@gmail.com
3- گروه مهندسی محیط‌زیست، دانشکده فنی و مهندسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
4- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای و ایمنی کار، شبکه بهداشت و درمان شهرری، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
2- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای و ایمنی کار، مرکز تحقیقات آلاینده‌های محیطی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی قم، قم، ایران ، soltanzadeh.ahmad@gmail.com
3- گروه مهندسی محیط‌زیست، دانشکده فنی و مهندسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
4- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای و ایمنی کار، شبکه بهداشت و درمان شهرری، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
چکیده: (951 مشاهده)
سابقه و هدف: : ارزیابی عملکرد ایمنی در محیط شغلی یکی از مهم‌ترین گام‌ها در استقرار شرایط ایمنی بهینه در سازمان است. این مطالعه با هدف ارزیابی عملکرد ایمنی در یک صنعت غذایی طراحی و انجام شده است.
مواد و روش‌‌ها: این مطالعه مقطعی در یک صنعت غذایی بزرگ و در سال 1400 انجام شده است. حجم نمونه در این مطالعه با استفاده از فرمول کوکران با دقت 0.05، برابر با 231 نفر محاسبه شد. متغیرهای مطالعه شامل دو گروه شاخص‌های عملکردی کنشی (آموزش ایمنی، ارزیابی و کنترل ریسک) و واکنشی (نوع بروز حوادث، شرایط و اعمال ناایمن) و همچنین شاخص نهایی عملکرد ایمنی بود. محدوده عددی این شاخص 0.2 تا 5 بود.
یافته‌ها: شاخص عملکرد ایمنی نهایی در این صنعت غذایی 1.76 ارزیابی شد. نتایج نشان داد میزان 6 گروه شاخص عملکرد ایمنی در این صنعت به ترتیب ارزیابی ریسک (4.01)، کنترل ریسک (3.93)، آموزش ایمنی (3.85)، نوع بروز حوادث (2.47)، اعمال ناایمن و (2.17)، شرایط ناایمن (2.05) برآورد شد. همچنین از بین 32 شاخص ارزیابی‌شده، کمترین و بیشترین شاخص به ترتیب مربوط به تجهیزات ناایمن (0.13) و استفاده از تجهیزات حفاظت فردی (2.09) بود.
نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه بیانگر این بود که اگرچه میزان عملکرد ایمنی در این صنعت غذایی نامطلوب نیست، برای رسیدن به شاخص عملکرد ایمنی مطلوب باید در راستای 6 گروه شاخص‌های ارزیابی‌شده و 32 شاخص سنجیده‌شده، اقدمات کاربردی و سودمندی طراحی و اجرا شود.
مواد و روش‌‌ها: این مطالعه مقطعی در یک صنعت غذایی بزرگ و در سال 1400 انجام شده است. حجم نمونه در این مطالعه با استفاده از فرمول کوکران با دقت 0.05، برابر با 231 نفر محاسبه شد. متغیرهای مطالعه شامل دو گروه شاخص‌های عملکردی کنشی (آموزش ایمنی، ارزیابی و کنترل ریسک) و واکنشی (نوع بروز حوادث، شرایط و اعمال ناایمن) و همچنین شاخص نهایی عملکرد ایمنی بود. محدوده عددی این شاخص 0.2 تا 5 بود.
یافته‌ها: شاخص عملکرد ایمنی نهایی در این صنعت غذایی 1.76 ارزیابی شد. نتایج نشان داد میزان 6 گروه شاخص عملکرد ایمنی در این صنعت به ترتیب ارزیابی ریسک (4.01)، کنترل ریسک (3.93)، آموزش ایمنی (3.85)، نوع بروز حوادث (2.47)، اعمال ناایمن و (2.17)، شرایط ناایمن (2.05) برآورد شد. همچنین از بین 32 شاخص ارزیابی‌شده، کمترین و بیشترین شاخص به ترتیب مربوط به تجهیزات ناایمن (0.13) و استفاده از تجهیزات حفاظت فردی (2.09) بود.
نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه بیانگر این بود که اگرچه میزان عملکرد ایمنی در این صنعت غذایی نامطلوب نیست، برای رسیدن به شاخص عملکرد ایمنی مطلوب باید در راستای 6 گروه شاخص‌های ارزیابی‌شده و 32 شاخص سنجیده‌شده، اقدمات کاربردی و سودمندی طراحی و اجرا شود.
شماره‌ی مقاله: 2
نوع مطالعه: مقاله پژوهشي |
موضوع مقاله:
ایمنی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |