دوره 8، شماره 1 - ( بهار 1400 )
جلد 8 شماره 1 صفحات 9-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
مریم عبدی1 
، شیرازه ارقامی*2 ، رمضان فلاح3 ، حمید شهبازی4
، شیرازه ارقامی*2 ، رمضان فلاح3 ، حمید شهبازی4
1- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی زنجان، زنجان، ایران
2- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای و ایمنی کار، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی زنجان ،arghami@zums.ac.ir
3- گروه آمار زیستی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی زنجان
4- گروه مهندسی بهداشت حرفه ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی زنجان، زنجان، ایران
2- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای و ایمنی کار، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی زنجان ،
3- گروه آمار زیستی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی زنجان
4- گروه مهندسی بهداشت حرفه ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی زنجان، زنجان، ایران
چکیده: (4978 مشاهده)
سابقه و هدف: رانندگان اتوبوس همچون دیگر رانندگان، مستعد رفتارهای ناایمن هستند. تصادفات رانندگی با رفتار نابه‌جای راننده ارتباط دارد. از آنجایی که تصادفات رانندگی در دو مسیر درون شهری و بین شهری با یکدیگر تفاوت دارد، ممکن است حداقل بخشی از این تفاوت مربوط به رفتار راننده باشد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف مقایسه رفتار رانندگی خطرناک در رانندگان اتوبوس درون شهری و بین شهری انجام شد.
مواد و روش‌‌ها: مطالعه توصیفی ـ تحلیلی حاضر با استفاده از پرسشنامه ویژگی‌های دموگرافیکی و شاخص رانندگی خطرناک دولا (Dula) در ارتباط با 107 راننده اتوبوس درون شهری و 99 راننده اتوبوس بین شهری در شهر زنجان انجام شد. پس از گردآوری داده‌ها از آزمون‌هایt ، کای دو و رگرسیون خطی در محیط SPSS 19 در سطح معناداری 0/05 برای تحلیل آماری استفاده گردید.
یافته‌ها: میانگین ساعت کار در هفته برای رانندگان درون شهری به طور معناداری بیش از رانندگان بین شهری بود. همچنین میانگین شاخص رانندگی خطرناک و زیرشاخص‌های آن به غیر از زیرشاخص رانندگی تهاجمی در رانندگان درون شهری بیش از رانندگان بین شهری بود (0/05>P). افزون بر آن، اثر متغیر ساعت کار در هفته در مسیر درون شهری بر نمره زیرشاخص رانندگی بی‌پروا منفی بود؛ اما در مسیر بین شهری بر نمره دو زیرشاخص رانندگی احساسی/شناختی منفی و رانندگی در حالت سرخوشی، اثر مثبتی داشت (0/05>P).
نتیجه‌گیری: با وجود تعداد جرایم و فوتی‌های کمتر در مسیرهای درون شهری لازم است اقدامات جدی‌تری برای کنترل رفتارهای بی‌پروا در نظر گرفته شود. این اقدامات می‌تواند شامل: تدوین برنامه‌های مداخله‌ای برای مدیریت ساعت کاری رانندگان اتوبوس به منظور کاهش خستگی آن‌ها و نیز افزایش آگاهی رانندگان برای کاهش رانندگی بی‌پروا باشد.
مواد و روش‌‌ها: مطالعه توصیفی ـ تحلیلی حاضر با استفاده از پرسشنامه ویژگی‌های دموگرافیکی و شاخص رانندگی خطرناک دولا (Dula) در ارتباط با 107 راننده اتوبوس درون شهری و 99 راننده اتوبوس بین شهری در شهر زنجان انجام شد. پس از گردآوری داده‌ها از آزمون‌هایt ، کای دو و رگرسیون خطی در محیط SPSS 19 در سطح معناداری 0/05 برای تحلیل آماری استفاده گردید.
یافته‌ها: میانگین ساعت کار در هفته برای رانندگان درون شهری به طور معناداری بیش از رانندگان بین شهری بود. همچنین میانگین شاخص رانندگی خطرناک و زیرشاخص‌های آن به غیر از زیرشاخص رانندگی تهاجمی در رانندگان درون شهری بیش از رانندگان بین شهری بود (0/05>P). افزون بر آن، اثر متغیر ساعت کار در هفته در مسیر درون شهری بر نمره زیرشاخص رانندگی بی‌پروا منفی بود؛ اما در مسیر بین شهری بر نمره دو زیرشاخص رانندگی احساسی/شناختی منفی و رانندگی در حالت سرخوشی، اثر مثبتی داشت (0/05>P).
نتیجه‌گیری: با وجود تعداد جرایم و فوتی‌های کمتر در مسیرهای درون شهری لازم است اقدامات جدی‌تری برای کنترل رفتارهای بی‌پروا در نظر گرفته شود. این اقدامات می‌تواند شامل: تدوین برنامه‌های مداخله‌ای برای مدیریت ساعت کاری رانندگان اتوبوس به منظور کاهش خستگی آن‌ها و نیز افزایش آگاهی رانندگان برای کاهش رانندگی بی‌پروا باشد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشي |
موضوع مقاله:
ایمنی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |